Sławek Pstrong

Urodził się 29 grudnia 1975 roku w Skórczu, zmarł 23 grudnia 2015 roku w Warszawie. Był reżyserem, scenarzystą, autorem opowiadań i wielu tekstów. Nade wszystko kochał literaturę, muzykę i film.

Sławek pisał od zawsze. Początkowo na maszynie, potem na komputerze, a na koniec po prostu piórem. Jako młody chłopak był autorem przede wszystkim wierszy, potem pojawiły się opowiadania i scenariusze teatralne. Od początku była to twórczość silna, niepokorna i niezależna. Z czasem w jego głowie pojawiały się pomysły filmowe, pierwsze etiudy i krótkie formy audiowizualne. W ostatnich latach koncentrował się głównie na scenariuszach pełnometrażowych produkcji. To był jego cel: napisać dobry scenariusz, zorganizować produkcję, przedstawić publiczności prawdziwą i niezależną realizację.

Przez wiele lat tworzył odręczne notatki, w których zapisywał wszystko to, co było dla niego ważne i istotne. Były to spostrzeżenia, recenzje, wiersze, pomysły literackie, opisy postaci, refleksje na temat życia. Pierwszy „Notatnik spóźniony” (bo tak nazywał tę twórczość) powstał w 1998, ostatni zaś w 2015 roku. Oprócz tego Sławek regularnie opisywał ciekawe dla niego wydarzenia i wypowiedzi, które wyszukiwał w Internecie. W ten sposób powstało autorskie archiwum „Na marginesie” prowadzone bez przerwy od 1998 roku. W Sławka materiałach można znaleźć tysiące papierowych fiszek z pomysłami, setki cyfrowych katalogów o tytule „pomysł”, dziesiątki plików tekstowych z gotowymi zarysami fabuł, eksplikacjami i portretami postaci. Do tego tysiące zebranych fotografii, materiałów graficznych oraz najróżniejszych referencji i inspiracji. Bez dwóch zdań: Sławek to biblioteka.

Tak, Sławek został ukształtowany przez instytucje edukacyjne. Pierwsze swoje wiersze napisał w Niższym Seminarium Duchownym w Markowicach, skąd został wyrzucony w kwietniu 1994 roku (oficjalnie za brak powołania). Sławek rozkwitł w I Liceum Ogólnokształcącym w Starogardzie Gdańskim, gdzie kontynuował naukę. Wtedy powstały jego pierwsze pomysły reżyserskie i pierwsze realizacje teatralne. Na Uniwersytecie Jagiellońskim (1996-2000) na kierunku filmoznawstwo zrozumiał, że film to jego przeznaczenie, a Kraków to ukochana przestrzeń. Reżyseria na Uniwersytecie Śląskim (2000-2004) wzmocniła zamiłowanie Sławka do filmu, a przede wszystkim dała mu solidne wykształcenie. W Katowicach zbudował silne relacje z wieloma osobami. To z nimi rozwijał swoje pasje.

Ważnym wątkiem w życiu Sławka była stacja TVN, z którą był związany od 2004 roku. W stacji pracował jako reżyser i brał udział w produkcji seriali paradokumentalnych oraz seriali fabularnych („Usterka”, „Detektywi”, „W11”, „Majka”, „Julia”, „Julia 2”, „Szpital”, „Szkoła”). Kluczowym momentem w jego karierze była reżyseria filmu „Cisza” (2010), który powstał w ramach cyklu fabularnego „Prawdziwe historie”. To właśnie w tym filmie Sławek pokazał swoje umiejętności reżyserskie, organizacyjne i interpersonalne.

Kim był Sławek? Jeśli go znałeś / znałaś, wiesz najlepiej, że był wspaniałym człowiekiem. Takim zwykłym, dobrym i uczciwym facetem. Jeśli go nie znałeś /znałaś, to wiedz, że był człowiekiem, na którego można było zawsze liczyć i który mimo tego, iż był duży i silny (co widać na fotografiach), był bardzo wrażliwym i subtelnym chłopcem. Jego twórczość zawsze ocierała się o skrajności: z jednej strony była to subtelna liryka, a z drugiej – bunt, erotyka i demaskatorstwo. Taki był właśnie Sławek: niepokorny wrażliwiec.